Over Baklap
Een groep Eindhovense filmmakers vertoond eind November hun coronaproject gedurende vier avonden met de ‘BAKLAP Drive-in Show’ op het Ketelhuisplein.
Het project; een interactieve actie-comedyfilm over een achtervolging door het centrum van Eindhoven.
Voortgekomen uit de afname van opdrachten tijdens de coronacrisis bundelden taxibedrijf IVOTAX en filmmaker Tom Elswijk hun krachten om de film ‘Buckle Up a.k.a. BAKLAP’ te maken.
In het maakproces betrokken zij hun netwerk; van chauffeurs, horeca-ondernemers, schrijvers, de RockCity Rollers, tot lokale muzikanten om een eigenzinnig beeld neer te zetten van de Eindhovense cultuur. Meer dan 60 mensen werkte mee aan de ambitieuze lowbudget-productie. De beperkingen die de RIVM-maatregelen met zich mee brachten inspireerde de makers om hun film op een nieuwe manier te vertonen; een interactieve drive-in bioscoop. Tijdens dit schouwspel zal niet alleen de film te zien zijn, maar zal er een spel tussen film & werkelijkheid ontstaan. Tijdens de dinershow zal men verzorgd worden met een passend diner samengesteld door Blue Collar Hotel en speciaalbier van Strijp’s nieuwste aanwinst Rabauw Craft Beer.
Aan bekende koppen ontbreekt de productie niet; om er maar een paar te noemen; Johan Vlemmix, Sharon Kovacs, Henk van Straten, Mike Weerts, Dikke Dennis, maar ook de soundtrack zit bomvol tunes uit de Eindhovense Underground; Mozes & The Firstborn, An Evening With Knives, Another Now en als kers op de taart zingt stadsdichteres Iris Penning over de knallende electropop van Dylan Greene. Met dit project laat een nieuwe generatie makers hun spierballen zien.
Interview met Regisseur Tom Elswijk
“Zie het als een grassroots ode aan onze stad.
Met dit project heeft Ivo Jansen een hele groep makers aan het werk gehouden gedurende corona.”
”Zo’n achtervolgingsfilm maken is een behoorlijke exercitie, waar vrijwel niemand van ons enige ervaring mee had. Een leerzamer jaar hadden wij ons niet kunnen wensen.”
Buckle Up is een film vol actie, auto’s en snelheid, wat heeft jou geïnspireerd bij het maken van de film?
Ivo Jansen(de mede-initiator) en ik zijn dit project begonnen met de insteek; welke middelen hebben we tot onze beschikking en hoe kunnen we daar iets mee maken? Als eigenaar van een goedlopend taxibedrijf heeft Ivo een reeks luxe-auto’s tot zijn beschikking en een uiteenlopend netwerk van chauffeurs. Het idee van een achtervolgingsfilm was al snel geboren toen Ivo aangaf van actiefilms als James Bond en Transporter te houden. Chique wagens, chique chauffeurs, chique dames. Dat, gecombineerd met mijn humoristische inslag heeft gezorgd voor het genre actie-comedy. De uitstraling, die de straten van Eindhoven ‘s nachts kunnen hebben, gaf de vonk voor de stijl. Het verhaal is voortgekomen uit het simpele idee van een diefstal die uitmondt in een auto achtervolging.
Prijswinnend Taxichauffeur Ivo Jansen (rechts)
Hoe ben je te werk gegaan?
Ik ben in de actiefilms gedoken, heb anekdotes gezocht, heb scenes bestudeerd en heb het internet afgespeurd naar vette achtervolging verhalen. Weinig ervan bevatten overigens Nederlandse taxi’s. Nederlanders slikken fictieve verhalen niet zomaar, dat zie je aan het gros van de Nederlandse films; die moeten vaak gegrond zijn in de realiteit. Omwille van comedy kun je dat gelukkig wel eens loslaten. Ik zocht naar motieven om een achtervolging in te zetten, en vroeg mezelf af hoe ik een actiefilm zelf graag zou zien ontvouwen. Ik ben niet een extreem groot fan van veel actiefilms, maar stonerfilms zoals ‘Pineapple Express’ hadden voor mijn gevoel de juiste soort combinatie van actie-comedy. De karakteristieke mensen in mijn netwerk, die ik graag eens in een actiefilm zou willen zien, heb ik vervolgens in het script uit proberen te vergroten. Neem bijvoorbeeld Mike Weerts: in het dagelijks leven een goede acteur, die soms nèt iets meer rolletjes zou willen. In mijn film wordt hij uitgekotst als ‘uitgerangeerde b-acteur’ en neemt hij wraak door Henk’s karakter Berry op te naaien om in de achtervolging te gaan.
Naast dat het verhaal meer vorm kreeg, bracht mijn gespeur mij ook op productioneel vlak inzicht. Bijvoorbeeld door de achtervolging scene van The French Connection (1971, William Friedkin), waarin Gene Hackman met hoge snelheid door het drukke verkeer van New York scheurt om een rijdende trein, die op het spoor recht boven hem rijdt, in te halen.
Filmstill uit ‘The French Connection’ (1971) met Gene Hackman
Om deze trein vast te leggen hebben de filmmakers een machinist omgekocht om mee te werken. Deze was immers zo enthousiast over de scene dat hij zijn baan er voor wilde riskeren. Hij kreeg overigens wel ruime compensatie voor als hij ontslagen zou worden; dat gebeurde dan ook. Dat heb ik onthouden met het maken van Buckle Up: bedenk grandioze scènes en je krijgt mensen mee.
Is mensen overtuigen iets wat je vaak moet doen?
Aan de lopende band. Iedereen die aan deze productie heeft meegewerkt, moest overtuigd worden. Er is maar een heel klein groepje die ik alleen kon overtuigen met geld (waarvan we maar heel weinig hadden). Als schrijver/regisseur is het de kunst om de crew het plan helder voor te leggen. Als ik het hele plaatje zie betekent dat niet dat anderen dat ook zo zien. Dus haal ik voorbeelden aan, maak je eindeloos veel storyboards, plattegronden, vertel hoe het gedaan zou kunnen worden en beeld ik uit hoe ik het voor me zie via test montages en schetsen.
Er zijn natuurlijk ook moeilijke momenten, tijdens de één van de nacht-opnames arriveerden er twee busjes die het beeld van de camera blokeerden. Het waren bezorgde boa’s die niet geïnformeerd waren over het project. Ongeacht hoe goed je voorbereiding is, je zult altijd tegen onverwachte weerstand aanlopen. Ik heb de situatie uitgelegd, het hoofd koel gehouden en de crew gerustgesteld. Gelukkig had ik de meldkamer ingelicht en konden we snel weer door met de opnames.
De Poster voor de Drive-in Show, geheel zelf geschilderd door regisseur Tom Elswijk.
Wat is iets waar je trots op bent?
De poster. Deze heb ik helemaal zelf gemaakt en er zitten wel 250 uur aan tekenwerk in. Het is een fantastisch lijnenspel geworden waarin je oog van links naar rechts flitsen. De koppen zijn sterk, de kleuren spatten er vanaf. De slogan: Vertrouwen komt te voet... maar vertrekt.. PER TAXI is gewoon geweldig plat. Het is alles wat een poster moet zijn. Ik herinner me dat ik als klein jongetje, bij het zien van een vette poster in de stad, deze het liefst er af zou pulken en op mijn kamer hangen. Ik hoop dan ook dat deze poster goed genoeg is voor de aficionados om hem van de muur te trekken.
Daarnaast ben ik ontzettend blij met de samenkomst van Eindhovense makers die deze film teweeg heeft gebracht. Met zo’n productie heb je altijd een goed excuus om mensen, waarvan je vind dat ze elkaar echt ‘ns zouden moeten ontmoeten, met elkaar samen te laten werken. Het levert op de lange termijn echt een waardevolle kruisbestuiving op. Er zijn nu al meerdere projecten uit deze ontmoetingen ontsprongen.
Wat wil je dat mensen onthouden na het zien van Buckle Up?
Voor mij is het een enorme shoutout naar de stad Eindhoven en de lokale helden die ik portretteer. Eindhoven is (ondanks zijn reputatie als lelijk) zeer karakteristiek. Ik heb het idee dat niet iedereen oog heeft voor de schoonheid en het sferische uiterlijk van de stad, waardoor ik het in de film extra naar voren laat komen. De graffiti-cultuur van Eindhoven komt in Buckle Up a.k.a. Baklap tot leven, en stuurt de achtervolging, zo wordt de stad bijna een karakter op zich. Neem bijvoorbeeld het ‘Silly Walk’-tunneltje; waar, in losse frames, de silly walk van John Cleese wordt afgebeeld. Als de motor daar doorheen scheurt komt de schildering tot leven en stuwt de beweging voorwaarts.
Ik hoop dat Buckle Up de kijker inspireert om hun nachtelijke stadsbeeld te romantiseren en in te zien dat wij hier in een cinematische wereld leven, met mensen en plekken die het waard zijn om te laten zien op het grote doek. Net als de muziek. De soundtrack is een mix van geluiden die hier in de stad geluisterd en gemaakt worden. Omdat ik de muziekwereld hier op de voet volg, raak ik vaak geïnspireerd door muziek bij het bedenken van een sequentie. Hoe vet is het dat we metal, naast rap, naast elektropop, naast indierock kunnen zetten, en toch een eenduidig gevoel van een stadscultuur kunnen vangen?
Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat we deze productie als feest hebben ervaren, we hebben dan ook heel wat jongens-dromen laten uitkomen; motorrijden, stunten, driften in een Tesla. Die energie zal de kijker ook mee naar huis nemen.
Je cast bestaat uit verschillende Eindhovense figuren vaak zonder acteerervaring. Je hoofdpersonage is zelfs een schrijver, kun je uitleggen waarom je daarvoor kiest?
Ik meng graag acteurs met zogenoemde amateurs. Er lopen ontzettend veel unieke figuren rond waar je amper iets aan hoeft te regisseren, ik laat ze in feite hun eigenschappen alleen maar uitvergroten. Het zou meer werk zijn om dergelijke figuren overtuigend te laten spelen door acteurs. Het leuke is dat ik zo kan werken met karakters die ik zelf nooit had kunnen verzinnen.
Door onervaren spelers te mengen met acteurs ontstaat er een fijne sfeer op de set waarin ze elkaar scherp houden en kunnen ondersteunen. We hebben zo’n mooie scène geschoten met Julia van der Pas (actrice) en Henk van straten (schrijver) waarin ze, in een chaotische toestand, een prachtige flirt scene hebben gespeeld. Toen ik bezig was met de montage kreeg ik kippenvel en wist ik: dit is precies wat ik wilde laten zien, deze scene is geslaagd. Ook is het interessant om mensen in een rol te zetten die totaal schuurt met wie ze in werkelijkheid zijn. Zo vind ik het interessant om bijvoorbeeld een bekendere zelfverzekerde Eindhovenaar in een juist sullig karakter te zetten.
Muzikant Joey Bosmans & Ontwerpster Marjolijn van Agt op de set van ‘Buckle Up a.k.a. Baklap’
Wat was een moment dat je verrast werd door een speler?
Ivo Jansen, de mede-initiator zit ook in de film. We hebben hem goed begeleid met een cursus improvisatietheater, samen met andere spelers. Tijdens het schieten van een van de laatste scènes zag ik hoezeer hij zich ontwikkeld had gedurende de productie; in het shot zien hem met een sequentie van blikken een heel gedachteproces doorlopen, dat is acteerwerk van niveau.
Wat was jouw grote uitdaging?
Buckle Up is in zijn geheel een absurde exercitie voor mij geweest. Denk aan de technische aspecten van het filmen van een achtervolging: de camera hoeken, vijfentwintig straten te filmen, voor elk shot een doorloop te maken, met de gemeente afstemmen, ga zo door, dure auto’s regelen en verzekerd krijgen. Je begint in je hoofd met een schets en langzaam komen alle punten samen tot een verhaal. Het is een schaakspel met tijden, mensen en belangen.
Eén van de tientallen plattegronden waarmee het storyboard uitgewerkt werd.
Je films zitten vol met humor en dragen slapstick achtige karakters, waarom gebruik je dit vaak als ingrediënt?
Humor zit in mij. Het zit in mijn motoriek, in mijn genen. In mijn films schijnt dat door. Ik sta luchtig in het leven en neem het niet te zwaar. Ik zou mensen graag uitnodigen om dat ook te doen.
Kun je humor overal toevoegen, of kun je te ver gaan?
Je moet je bewust zijn van de functie van humor in een verhaal. Op het juiste moment en in de juiste context kun je altijd humor toevoegen. Het kan een mooie afwisseling zijn voor spanning en dramatische situatie. Het lucht op, en als kijker heb je dat soms nodig om lekker in een verhaal meegesleept te worden. Alleen maar heftigheid vermoeid, maar alleen humor ook, die dingen moet je afwisselen.
Wat zegt Buckle Up over jou?
Dromen waarmaken, groots dromen en groots uitvoeren. Een fantastisch feest en een explosie aan avonturen. Buckle Up a.k.a Baklap is begonnen als een droom die ik samen met een magnifieke crew heb mogen realiseren. Ik denk dat ik regelmatig had kunnen stoppen, aan het aantal uitdagingen te zien. Nu alles samenkomt op beeld en ook het drive-in cinema evenement, waarbij we de film gaan screenen voor publiek, kan ik vol trots terugkijken. Én, het idee voor de volgende film ligt al te borrelen.
